Jubeljaar 2025

Elke 25 jaar viert de Rooms-katholieke Kerk een zogenaamd jubeljaar en ook dit jaar 2025 is zo’n heilig jaar. Op kerstavond heeft paus Franciscus de heilige deur van de St. Pieter in het Vaticaan geopend en daarmee een begin gemaakt met dit bijzondere jaar. Een jubeljaar legt de nadruk op de verzoening tussen God en de mensen en tussen de mensen onderling. De christelijke hoop staat dit jaar centraal. Iedereen is uitgenodigd om deze hoop te ervaren en te delen met anderen.

Naast in de Vaticaanse Basiliek zijn ook in de andere Romeinse Basilieken de heilige deuren geopend. Deze keer niet wereldwijd in de andere basilieken, bedevaartsplaatsen en bijzondere kerken, maar alléén in Rome. De paus maakte één uitzondering. Er is ook een heilige deur, door hemzelf geopend, in de gevangenis van Rome. Dat is toch een bijzonder teken: een deur openen in de gevangenis. In november hopen we vanuit onze parochies Rome te gaan bezoeken om iets van die bijzondere sfeer in de eeuwige stad te proeven.

‘Hoop’ is een heel oud religieus thema. We spreken van ‘de hoop die in ons leeft’. Voor ons betekent dit dat er áltijd hoop op een betere toekomst is, zelfs tot in het hiernamaals toe. Vertaald naar het leven van alledag, het hiernumaals, betekent dit dat we per definitie positief en optimistisch in het leven willen staan. Hoop doet leven! We mogen dus pelgrims van hoop zijn. Dat is zeker in onze tijd met zoveel spanningen, oorlogen en conflicten, sociale ongelijkheid en allerhande crises, dichtbij en veraf, niet zo vanzelfsprekend. Voor veel mensen is het moeilijk om de hoop te bewaren. Maar er gebeurt in de maatschappij ook veel goeds dat het verdient om onder de aandacht te worden gebracht. Daarom worden we uitgenodigd op zoek te gaan naar plekken van hoop, naar hoopvolle gebeurtenissen in de samenleving, en naar mensen die hoop uitstralen. Paus Benedictus XVI schreef in 2008: ‘Hoop is een voorwaarde voor leven en een middel om te overleven. Het is de kracht die ons in staat stelt de toekomst met een zekere verwachting tegemoet te zien, zelfs in het aangezicht van moeilijkheden en lijden’ .

We naderen het Paasfeest in dit heilig jaar. Traditioneel gaat aan grote kerkelijke feesten in de liturgie altijd een grondige voorbereidingstijd vooraf. Zo bereiden we ons in de Veertigdagentijd voor op het naderende Paasfeest. Zes weken, veertig dagen. Dat is de tijd die Jezus ook in de woestijn doorbracht om zich voor te bereiden op zijn taak: God en de komst van zijn Rijk verkondigen in woord en daad. Zes weken, veertig dagen is ook de tijd die we nu hebben gekregen om ons een spiegel voor te houden en ons te bezinnen over onszelf, over onze relatie met God en met elkaar, met onze Kerk en met de hele mensenwereld. Hoe kunnen we daarin pelgrims van hoop zijn? Paus Franciscus nodigt ons uit om ‘bruggen van hoop’ te bouwen en ons leven te richten op de noden van anderen, vooral de armen, de eenzamen en de vreemdelingen. Zo mogen we niet alleen onze hoop levend te houden, maar ook hoop brengen. Vooral naar mensen en plaatsen waar de hoop ontbreekt, waar hopeloosheid en wanhoop heersen.

De Veertigdagentijd begon met het verblijf van Jezus in de woestijn. Daar heeft Hij moeilijke dagen. Wij zouden nu zeggen: een crisis doorgemaakt. Hij vocht er zich doorheen en Hij ervoer: God laat mij niet in de steek. Dat gaf Hem de moed en het doorzettingsvermogen om gelouterd te beginnen aan de verkondiging van de Blijde Boodschap van de nabijheid van het Rijk van God. Zo werd Jezus zelf een pelgrim van hoop. De Vastentijd eindigde in de Goede Week. De traditie verhaalt ons de laatste gangen van Jezus. Hoe Hij werd ingehaald in Jeruzalem door een grote volksmenigte die Hem ‘Hosanna!’ toeriep. Een paar dagen later, op Goede Vrijdag werd ‘Kruisig Hem!’ geroepen. We staan op Witte Donderdag stil bij het laatste avondmaal en de instelling van de eucharistie, bron en hoogtepunt van ons geloof. We verwijlen in stilte bij de gedachtenis van de zware uren van Jezus in de Hof van Olijven. Op Paaszaterdag halen we in een donkere kerk de Paaskaars binnen en getuigen we er van dat we mogen geloven dat de dood het einde niet is. Dat éne kleine vlammetje aan het begin van de Paaswake geeft ons die hoop. Dat vieren we volop in de Paastijd, die we afsluiten met het Pinksterfeest, als we gedenken dat we zélf in de kracht van de Geest zijn gezonden zom mee te werken aan een betere wereld.

De reformator Maarten Luther schreef: ‘Als ik wist dat morgen de wereld vergaat, zou ik vandaag toch nog een appelboompje planten’. Ik vind dat een geweldige en hoopvolle uitspraak, die getuigt van een onverwoestbaar optimisme, misschien soms wel tegen beter weten in. Ik hoop en wens van harte dat de bezinning van de Veertigdagentijd, gevolgd door de vreugde van Pasen en Pinksteren, ons mogen sterken als pelgrims van hoop op onze - soms kronkelige en hobbelige - weg door het leven, samen met zoveel andere mensen van goede wil! In die zin, ook namens mijn collega’s en allen die meewerken in onze parochies: Zalig Pasen!

Maickel Prasing, pastoor