Wat willen we nou eigenlijk?

Regelmatig wordt aan ons gevraagd wat de grootste prioriteit is als het gaat om de toekomst van de parochie, de kerk of het christelijk geloof. Steevast is een van de meest gegeven antwoorden: ‘de jongeren erbij betrekken’. Ik hoor het in onze tijd als het gaat over de ‘missionaire parochie’, maar eerlijk gezegd hoorde ik hetzelfde geluid dertig jaar geleden ook al.

Het is voor veel kerkbetrokken mensen een pijnlijk gegeven. Je hebt ontzettend je best gedaan om je gelovige inspiratie door te geven aan de volgende generatie, maar het heeft geen gehoor gevonden bij je kinderen. De Blijde Boodschap van Jezus, of in ieder geval zoals die door ons wordt verkondigd en beleefd, mag zich niet verheugen in veel interesse bij jongere mensen. Ze speelt geen noemenswaardige rol in hun leven. Tegelijkertijd heeft de kerk de aansluiting met wat leeft onder jonge mensen verloren en heeft ze geen antwoorden op die ze zich stellen. Al met al een betreurenswaardige situatie.

Heel af en toe gebeurt het toch: een jongere - en dan hebben we het tegenwoordig over vijfenveertigminners! - wil vrijwilliger worden in de parochie. Geweldig. Maar wat zie ik in de praktijk gebeuren? Ze branden binnen de kortste tijd af. Vaak zie je dat jonge bestuursleden na één periode van vier jaar bedanken. Het heeft vaak met drukte op het werk te maken, maar ook met het moeilijk aansluiting vinden en krijgen bij de oudere generatie. De manier van met elkaar omgaan, de onveranderlijke vanzelfsprekendheden en gewoontes, het niet openstaan voor nieuwe en innovatieve ideeën blijken onoverbrugbaar en frustrerend. Jonge vrijwilligers stoten vaak op vastgeroeste gewoontes en gebruiken. ‘We doen dat al dertig jaar zo’, krijgen ze te horen. Dat ontneemt hen vaak de zin om vrijwilliger te blijven.

Op een studiedag hoorde ik ooit dat het zelfs wel eens zou kunnen zijn dat kerkbetrokkenen en parochievrijwilligers hun teleurstelling over de desinteresse van hun kinderen in het geloof en in de kerk bewust of onbewust afreageren op gelovige en kerkbetrokken leeftijdsgenoten van hun kinderen. Als dat waar is, zou ik dat jammer vinden.

Jezus was ooit de volksmenigte aan het toespreken toen men Hem kwam zeggen dat zijn moeder en broers er waren. Maar Hij wees naar de mensen om Hem heen en zei: ‘Mijn moeder en mijn broers zijn dezen hier, die het woord van God horen en doen’ (Mattheüs 12, 46-50; Marcus 3, 31-35; Lucas 8, 19-21). We hebben onze familiebanden, onze bloedbanden en het is goed om die in harmonie en vrede te onderhouden, maar we hebben ook onze band als parochiegemeenschap en geloofsgemeenschap, als mensen voor wie het evangelie een belangrijke richtsnoer in ons leven is. We zijn mensen van verschillende generaties, van verschillende manieren van omgaan en communiceren, van verschillende ideeën en voorstellingen. Het is van wezensbelang dat we generatie-overbruggend hierover in dialoog met elkaar gaan, elkaar waarderen en met behoud van het goede en vertrouwde, maar ook met openheid naar het nieuwe en het andere, werken aan een toekomstgerichte en missionaire parochie waarin jong en oud zich thuis mogen voelen. Dat is wat ik graag zou willen! Dat wens ik ons aan het begin van het nieuwe werkjaar graag allemaal van ganser harte toe.

Maickel Prasing, pastoor