Hoopvol licht in donkere tijden

‘Mam, kunnen wij dit jaar de kerstboom vroeg zetten?’, vraagt mijn dochter. ‘Lieve schat, het is nu half november en de Advent moet nog beginnen’, antwoord ik, turend naar de kleine kerstboom bij de voordeur van mijn overburen. Ja, ik begrijp het wel, die mooi versierde kerstbomen en de feestlichtjes zorgen voor gezelligheid in een periode van het jaar dat het vroeg donker is. En sinds het begin van de wintertijd is het ineens wel erg vroeg donker geworden. Donkerder dan andere jaren, zo lijkt het wel. Misschien wordt dat gevoel extra ingegeven door die nieuwe coronagolf. Is er nog hoop? Is er nog gewoon gezellig leven mogelijk? 

Zelf ben ik gehecht aan de adventskrans. Deze krans leert mij de waarde van groei en geduld. Ook een moeilijk iets in deze tijd. We willen zo graag alles zo snel mogelijk, liever gisteren nog dan morgen. Groeien kost tijd. Het gaat ook gepaard met vallen en opstaan, met soms drie passen vooruit en twee achteruit. Toch heb je die tijd nodig, de ene keer meer dan de andere keer, om tot verandering te komen van vaste patronen die niet altijd gezond zijn. De Advent roept ons op tot verandering, tot omkering van onze manier van leven. Hoe kunnen we gezonder leven, gezonder voor onszelf, gezonder voor onze omgeving? Hoe kunnen we meer ruimte geven aan vrede en geluk? Hoe kunnen we de hoop levend houden in sombere tijden? Wat vraagt licht en verlichting in ons eigen leven? De vier kaarsen op de adventskrans nodigen ons uit tot verstilling en groei. 

Jawel, de kerstboom krijgt een plaats in ons huis, maar niet zonder de kerststal. De kerstkribbe blijft wel leeg tot de kerstnacht. Leegte: mag dat er ook zijn? Leegte om uiteindelijk te kunnen ontvangen. We hebben als mens niet alles in de hand, hoe intelligent we sommige zaken ook kunnen oplossen. Als mens blijven we beperkt in onze mogelijkheden, blijven we worstelen met afhankelijkheid. Veel in het leven is niet vanzelfsprekend. In deze moeilijke jaren van coronapandemie kunnen we dat meer dan ooit ervaren. Kan het ons openen voor een houding van durven ontvangen? In het bijzonder het ontvangen van Gods Licht? 

In een kwetsbaar kind is God onder ons komen wonen, weerloos en afhankelijk, met open armen naar ons uitgespreid: neem Mij aan, heb Mij lief. Kunnen wij bij Hem innerlijke vrede en vreugde vinden? Kan Hij ons kracht geven om de donkere dagen vol te houden? Kan Hij ons omvormen tot hoopvolle mensen, ondanks alles? Mag Hij ons leven vullen en vervullen met zijn licht en warmte? Durven wij vervolgens Gods Licht en zijn Boodschap van hoop ook door te geven? Dat alles wens ik ieder van u toe! Voor straks namens het hele pastoraal team: Zalig Kerstmis en een gezegend Nieuwjaar!

Petra Mergaerts, pastoraal werkster