Pasen, Pinksteren, en daarna …..

Groeien in leven en samenleven

Groeien in leven en samenleven

Terwijl ik dit woordje schrijf, enige dagen voor het Hoogfeest van Pinksteren, is het volop groei- en bloeitijd voor de natuur. Maar voor velen van ons is groeien en bloeien altijd wat pijnlijk, zeker in deze crisistijd. Het leven en samenleven is in enkele weken grondig veranderd, in veel gevallen gereduceerd tot het meest essentiële. We zijn merendeels teruggeworpen op onszelf waardoor allerlei gevoelens intenser worden, zoals de drang om te overleven en de angst voor wat kan komen. We moeten wellicht veel van onze vorige ervaringen en ook een deel van onze vorige levensstijl loslaten en ons aarzelend toevertrouwen aan het nog veelal onbekende nieuwe, aan ‘het nieuwe normaal’ van anderhalve meter, geen handen schudden, meer thuis werken, mondkapjes enz. Ik hoop dat we allemaal deze periode zonder al te veel kleerscheuren mogen doorkomen. Maar ook hoop ik dat we, als kerk en als maatschappij, lessen trekken voor het leven en samenleven. Hoe zal de wereld er morgen uitzien? Hoe zal het zijn met wie nú of straks niets of niemand (meer) heeft of met wie (nog steeds) op de vlucht is? Net nu zouden we als gemeenschap moeten kunnen samenkomen en kunnen spreken over alles wat ons bezorgd maakt, ontroert of kwetst.

Tastbaar en zichtbaar

Ik besef hoe gemakkelijk en goedkoop het kan zijn om in een beklemmende tijd als deze met religie aan te komen dragen. En toch doe ik het, gelovend dat er geen God is die corona veroorzaakt en corona kan oplossen. Zoals de natuur beleeft ook ons geloof, tussen Pasen en Pinksteren en ook daarna, groei en pijn tesamen. Want Jezus is, na Goede Vrijdag, sinds Pasen weer onder ons aanwezig, maar nu toch wel op een heel nieuwe manier. Wij moeten leren inzien dat de verrezen Liefde levend is, maar veel meer innerlijk, namelijk als een kracht in ons, die alleen merkbaar wordt doorheen enkele schamele tekens, eerst en vooral in de tekens van onze liefdedaden, onze blijken van solidariteit. Jezus' verrezen Liefde leeft tastbaar en zichtbaar in onze dagelijkse, concrete dienstbaarheid, binnen én ook buiten onze kerkgemeenschap. En daarbij komt de Heer ook telkens weer tegenwoordig in wat brood en een beetje wijn, tekens die niet zomaar door iedereen worden erkend als de liefdegaven van zijn Lichaam en Bloed. In de huidige groeitijd na Pasen en Pinksteren leren we, langzaam en moeilijk soms, die nieuwe, heel broze vorm van Jezus' aanwezigheid aanvaarden en erkennen: onze concrete daden van liefde in dienst van onze kleine en grotere wereld van vandaag én het Brood en de Wijn op de tafel van onze broze geloofsgemeenschap. Het is zoals in de natuur in deze tijd: de tekens van nieuw leven staan al volop op de bomen. Zij blijven echter heel kwetsbaar, maar ze bieden zoveel hoop, althans voor wie ze ziet en groeikansen geeft.

Jezus’ Geestkracht

Samen met velen kijk ik al langere tijd uit naar de dag dat onze publieke (eucharistie)vieringen - waarin we telkens samen kunnen bidden, ook en vooral om de Geest - weer zullen worden toegelaten, in één of andere aangepaste vorm. Want in deze overgangstijd met zijn twijfel en hoop voelen we misschien meer dan ooit dat we het met onze eigen krachten alleen niet aankunnen. We verlangen voortdurend naar de komst van Jezus' Geestkracht. Maar dan het is wel heel belangrijk te beseffen dat die Geest geen verpletterende supermacht is die het allemaal in onze plaats komt doen, maar een uitnodigende bezieling in ons, die onze vrijheid aanspreekt en blijvend een beroep doet op onze heel persoonlijke medewerking. De Geest inspireert en begeestert ons opdat wij Jezus' persoon en werk zouden voortzetten, dat wil zeggen: hier en nu actualiseren, midden in onze tijd, te midden van onze cultuur, met haar moderne problemen, nieuwe mogelijkheden en accenten. Liefhebben vanuit Jezus’ Geest zal altijd, ook in onze onzekere tijd en veranderende cultuur, willen zeggen dat we persoonlijk ervoor kiezen in een liefdevolle levenshouding van dankbaarheid en dienstbaarheid te gaan staan.

Storm of bries

Jezus' Liefdegeest wordt wel eens vergeleken met een stormwind, die scheidingsmuren wegblaast die mensen tussen elkaar hebben opgetrokken, of met een zachte bries die verzoening teweegbrengt waar harde standpunten harten uit elkaar dreigen te drijven. Storm of bries, het zijn sprekende beelden. Maar het is vooral goed te weten dat Jezus' Geest niets kan bereiken als wij er niet persoonlijk voor kiezen om met Hem mee te werken. Ervoor kiezen, ondanks de vele zorgen en vragen in deze (corona)tijd, nog meer te danken voor het vele goede en hoopvolle, en nog meer onszelf te geven, daar waar we worden gevraagd of waar we ons geroepen voelen onze inzet en solidariteit te tonen. Zo kunnen we elke dag opnieuw bidden om zijn komst.

Alex Schuerman, priester-assistent