Begin en het einde

Als u dit leest is mijn emeritaat ingegaan. Recent kreeg ik een brief van de bisschop waarin stond dat mijn aanstelling begin februari 2020 zal eindigen. Dan word ik 75 jaar. De pastoor mag wel vragen om daarna voor te gaan in vieringen of bepaalde taken uit te voeren. Priester of diaken blijf je immers je leven lang.

Ik heb onder andere bij de Broeders in Bergen op Zoom de LTS-opleiding ‘timmeren’ met een heel goed resultaat afgerond. Vervolgens nam ik het agrarische bedrijf van mijn ouders over. De bouwkundige inzichten kwamen goed van pas. Alle zelfgemaakte bouwtekeningen werden door de gemeente goedgekeurd.

Destijds was ik al betrokken bij het herenkoor en voor het jongerenkoor verzorgde ik de teksten en de liturgie. Ik leerde Marie kennen op de kermis in Zundert en we hebben een gezin gesticht. De boerderij groeide uit een modern melkveebedrijf met een nieuwe ligboxenstal en een nieuw woonhuis. Toch knaagde het: ik begon de studie aan de Theologische Hogeschool in Tilburg om de overstap te maken naar het pastoraat. Bij pastoor Maickel Prasing liep ik stage.

Mijn eerste dag ...

... in het pastoraat was op een camping en heel bijzonder. Ik ging op pad met de te bezorgen post. Zo kwam ik bij veel mensen, ook bij hen die wat zonderling of ziek waren. Zo woonde er ook een dame die altijd met de trein kwam en oma ‘Trein’ werd genoemd. Zo kwam ik ook bij iemand die alle overige bewoners op afstand hield. Ik ging toch naar hem toe en begon een gesprek. Vier jaar dwangarbeid in Duitsland tijdens de oorlog had hem wantrouwig gemaakt. Er zat heel veel pijn en verdriet en hij was blij dat hij zijn verhaal aan mij kwijt kon. Mensen verbaasden zich erover dat ik zo gemakkelijk contact legde en bij iedereen binnen kwam. Bij een glaasje ‘Jägermeister’ kreeg ik die eerste dag een triest verhaal te horen. Het was het verhaal van een opa die plotseling de zorg voor twee jonge kleinkinderen op zich nam nadat zijn dochter naar Zuid-Amerika was vertrokken en haar kinderen achterliet. Ik heb heel lang met hem gesproken en ging pas om twee uur ‘s nachts naar mijn tijdelijk slaapplaats, een kleine caravan. Dat was mijn eerste dag in het pastoraat.

Ik heb de studie theologie afgerond en het bedrijf overgedaan aan onze zoon en schoondochter. Daarna volgde een benoeming in het pastoraat in Rijswijk Den Haag. Dat waren zeven gouden jaren waarop ik samen met Marie en met veel genoegen terugkijk.

De Immanuelparochie

De laatste 16 jaar ben ik werkzaam geweest in de Immanuelparochie. In 2003 werd ik met drie nieuwe pastores in Zevenbergen voorgesteld, in het toenmalige dekenaat Noordrand. Langeweg werd mijn eerste ‘thuis’ met de inzegening van de nieuwe Mariakapel. Ik heb heel fijn samengewerkt met het parochiebestuur en met de school onder leiding van Wim Surewaard. Op 28 april 2007 werd ik tot diaken gewijd door bisschop Muskens. Door de sluiting van kerken in 2013 werd Cluster West in de Immanuelparochie steeds meer mijn ‘thuis’. Toch bleef ik ook in bijna alle andere geloofsgemeenschappen een rol spelen. Zo heb ik aan veel activiteiten meegewerkt omdat ze bij mij pasten: oecumenische vieringen voor ouderen, het mede organiseren van het Ziekentriduüm en de Maria van Fatima Bedevaart in Zevenbergschen Hoek, het bevorderen van vieringen met en voor kinderen. Aan al die activiteiten heb ik veel werkplezier en zin ontleend.

Op 7 november afgelopen jaar mochten wij ons gouden huwelijk vieren. Vanuit de gehele Immanuel- en Bernardusparochie kwamen veel gelukwensen. Terugkijkend? Een prachtige loopbaan en een gelukkig leven onder Gods zegen!

Michaël Bastiaansen, diaken (en Marie)