Als u dit leest …

... nadert voor velen de vakantieperiode. We mogen weer en trekken er massaal op uit, het liefst zo ver mogelijk weg van de dagelijkse beslommeringen, van onze verplichtingen. Even niets aan ons hoofd, niet steeds moeten, om ons weer ‘op te laden’, om tot ons zelf te komen. Althans, dat is het goede voornemen: om ons in onze vrije tijd niet gek te laten maken, om tijd te nemen, ‘quality time’. Maar wie de beelden van de vertrekhal op Schiphol heeft gezien in de voorbije meivakantie kan vermoeden dat goede voornemens daar al zijn gestrand. Te lang in de rij, te laat vertrokken, de vlucht gemist: de frustraties gierden door de hal. Dat het ongemak een oorzaak heeft, is dat onze zaak? Dat mensen voor te weinig salaris lange dagen maken om onze bagage op tijd in het juiste vliegtuig te krijgen, gaat ons dat aan? Vertraging: het doet tekort aan onze ‘quality time’, waarvoor we hebben betaald. Kan het anders? Wie er voor kiest om met eigen vervoer op tocht te gaan, heeft evenmin enige garantie dat de reis zonder haperingen verloopt. Files, ze zijn weer aan de orde van de dag, op de meest onverwachte momenten, en niet zelden langer dan ooit. Het is dringen, we zitten elkaar in de weg en het kan niet snel genoeg gaan, want anders zijn we te laat op onze bestemming. Het ‘rustig aan doen' dat we ons hebben voorgenomen: nu even niet, pas als we er zijn.

In de afgelopen jaren lag mijn vakantiebestemming min of meer ‘om de hoek’: in het oosten van ons land, net over de grens in België, in Friesland. Dit jaar ligt de bestemming in het oosten van Brabant, nauwelijks anderhalf uur van huis. Voor ‘quality time’ hoef je niet ver weg te gaan, is mijn ervaring. Een andere omgeving is genoeg. Wie dan goed om zich heen kijkt, kan zien hoe mooi alles is, ziet nieuwe dingen. En wie goed luistert, hoort andere geluiden: vogels in het riet, het ruisen van populieren, kabbelend water. Niet sneller dan mijn benen kunnen gaan, al wandelend laat ik het rumoer van het leven achter mij en loop ik de stilte in, die tegelijk niet stil is. Dat gaat niet van het ene op het andere moment, en het lukt ook niet altijd even goed. Voortjakkerende tourfietsers, luid kwebbelende wandelgroepen, de wereld blijft dichtbij. Maar als het echt lukt om die stilte in te gaan, dan zijn het niet meer dan voorbijgaande stoorzenders. Het is in die stilte, op het ritme van het lopen, dat ik kan loslaten, dat ik ruimte kan maken voor leegte. We zijn zo gewend dat we voortdurend bezig zijn, ons geen moment rust gunnen, druk om maar niets te missen, dat leegte een schrikbeeld kan zijn, een confrontatie die we liever uit de weg gaan. Maar het is juist in die leegte dat ik - hoe kort ook - mag ervaren dat alles goed is, zoals het is, dat het leven op z’n plaats valt, dat ik grond onder mijn voeten heb die van alle tijden is, dat God nabij is, een Stem die de stilte niet breekt.

In deze tijd waarin ons als gelovigen voortdurend wordt voorgehouden dat we moeten praten over ons geloof, dat we woorden moeten geven aan wat ons ten diepste beroert, Wie ons ten diepste beroert, past het wellicht beter om eerst maar eens de stilte, de leegte in te gaan, om al die geloofsbeelden, -woorden en -gebruiken die de traditie ons heeft gebracht los te laten. Als we worden opgeroepen leerling van Jezus te zijn, dan betekent dat ook net als Hij regelmatig de stilte opzoeken, weg van de mensen, de wereld, het rumoer, om de confrontatie met de leegte aan te gaan, om ontvankelijk te worden voor wat of Wie op ons afkomt, om telkens weer te gronden in God, Vader-Moeder-Geest. Gaande in de stilte komt bij mij vaak als voorbode op de leegte het beeld van Elia op de berg Horeb voor ogen (1 Koningen 19). Elia mag ervaren dat God aan hem voorbijgaat, niet in een krachtige windvlaag, niet in de aardbeving, niet in het vuur, maar in het gefluister van een zachte bries. Al wandelend luisterend naar de wind lukt het mij om zelfs dat beeld los te laten, voelend: God, dus zo nabij. Nu denkt u wellicht: mooie woorden, maar voor mij niet haalbaar, teveel aan mijn hoofd, teveel te doen, teveel van alles, geen tijd voor. Maar net zoals iedere wandeling begint met de eerste stap, begint de tocht naar de ruimte waarin God kan spreken, nabij kan komen met een eerste stap. Die stap zetten kan iedere dag, ieder moment, misschien wel juist tijdens de vakantie. ‘Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal je worden opengedaan’, houdt Jezus ons met de woorden van Mattheüs voor. ‘Ga op weg met dat vertrouwen, en God zal met je zijn’. U allen een voorspoedige, rustige, zonnige (vakantie)reis gewenst.

Eric Roovers, teamassistent