Veertig dagen

Traditioneel gaat aan grote kerkelijke feesten in de liturgie altijd een grondige voorbereidingstijd vooraf: de vier weken van de Advent als voorbereidingstijd op Kerstmis en de Veertigdagentijd als voorbereiding op Pasen. Mozes verbleef veertig dagen op de berg Sinaï. Elia was veertig dagen onderweg naar de berg Horeb. Jona riep de mensen van Nineve op tot een boetetijd van veertig dagen. Veertig jaar trok het volk van Israël door de woestijn. Wij mensen bleven veertig weken lang, negen maanden, in de schoot van onze moeder voor we werden geboren. 

De komende veertig dagen willen ons helpen ons te bezinnen op ons mens-zijn en ook ons christen-zijn. Zes weken, veertig dagen. Dat is precies de tijd die ook Jezus in de woestijn doorbracht om zich voor te bereiden op zijn taak: God verkondigen in woord en daad. Zes weken, veertig dagen is ook de tijd die wij nu hebben gekregen om ons te bezinnen op ons leven en onszelf een spiegel voor te houden, over onszelf, over onze relatie met God en met elkaar, met onze Kerk en met de wereld. We mogen in deze periode onze eigen levenswandel overwegen en alle hoofd- en bijzaken weer eens naast elkaar zetten. We krijgen de kans om ons te hernieuwen en met goede moed weer verder te gaan op onze levensweg, bevrijd van alle ballast die we letterlijk en figuurlijk soms mee moeten zeulen. 

Binnenkort vieren we de Goede Week. We herdenken de laatste gangen van Jezus. Hoe Hij werd ingehaald in Jeruzalem door een grote volksmenigte die Hem ‘Hosanna!’ toeriep, veelal dezelfde mensen die op Goede Vrijdag ‘Kruisig Hem!’ riepen. We staan op Witte Donderdag stil bij het laatste avondmaal en de instelling van de eucharistie, bron en hoogtepunt van ons geloof. We verwijlen in stilte bij de gedachtenis van de zware uren van Jezus in de Hof van Olijven. Op Paaszaterdag halen we in een donkere kerk de Paaskaars binnen en getuigen ervan dat we mogen geloven dat de dood het einde niet is. Dat vieren we volop in de Paastijd die we afsluiten met het Pinksterfeest als we gedenken dat we zélf in de kracht van de Geest zijn gezonden om mee te werken aan een betere wereld. 

Als je de liturgische teksten van de Paasliturgie en de Paasverhalen in de Bijbel doorleest dan word je welhaast overweldigd door de hoop op een eeuwig leven, op een nieuw leven na de dood, die hieruit spreken. We durven ondanks alle wederwaardigheden die we moeten meemaken tóch te vieren dat de dood het laatste woord niet heeft. Het leven en werken van Jezus van Nazareth te midden van mensen blijkt niet te zijn geëindigd met zijn kruisdood. De leerlingen ervoeren de Verrezene nog in hun midden en dat gaf hen ontzettend veel goede moed. Daardoor gesterkt konden ze verder gaan met de Blijde Boodschap. In hun voetspoor proberen wij in de geloofsgemeenschappen van onze parochie, met de mogelijkheden en onmogelijkheden die we hebben in onze tijd en onze omstandigheden, handen en voeten te geven aan het verhaal van God met de mensen dat concreet werd in Jezus. 

Ik hoop dat deze Veertigdagentijd en de komende Paastijd ons weer inspiratie mogen geven om te blijven getuigen van de goede hoop die nog steeds in ons leeft! 

Maickel Prasing
pastoor

Met dit pastoraal woord, dat regelmatig zal worden vernieuwd, heten wij u van harte welkom op de website van de R.K. Parochie H. Bernardus van Clairvaux! Wij hopen dat u vindt wat u zoekt.