Elkaar blijven ontmoeten in geloof:

dat kan ook op afstand

‘Wat hoor ik nou? Heeft Peter het nu al bij ons gezien?’ Misschien heeft u dat wel even gedacht toen u hoorde over mijn vertrek. Nee, ik had het nog lang niet gezien. Integendeel. Ik keek uit naar de opname van de Franciscusfilm in Zevenbergschen Hoek. Ik keek uit naar de Kerstfilm in de Bernardusparochie, die niet door kon gaan omdat ik zelf corona kreeg. Ik keek er ook naar uit om met het bisdom verder te gaan om contacten met scholen nieuw leven in te blazen. Genoeg schooldeuren blijken gemakkelijk open te gaan. Heel inspirerend vond ik het om mee te denken over de randvoorwaarden voor een stuk nieuwe communicatie: een plan dat een klankbordgroep aan het smeden is. Met als uiteindelijke doel een nieuw digitaal aanbod voor jonge gezinnen - ook voor scholen toegankelijk - en daarnaast op vaste tijden inloop-, ontmoetings- en leermomenten in enkele kerken. En dan het jongerenpastoraat in de Immanuelparochie. En ja, er waren inmiddels ook mensen die zin hadden in vernieuwing en meer samenwerking voor de Eerste Communievoorbereiding. Iets heel anders: in de Bernardusparochie had een leesgroep het in november over een nieuw boek, nu we zo veel hadden ontdekt over onszelf in de mystieke teksten in het boek ‘Herberg van het hart’. Voor wat betreft de oecumene: ik heb gemerkt dat er op dat terrein veel mogelijk is. En dan hebben we het nog niet gehad over de missionaire parochie. Heel enthousiast hebben we daarover met elkaar gesproken in het najaar van 2019. Maar toen kwam corona.

Beste mensen, als u dit zo leest, denkt u dan ook: wat is er veel potentie aanwezig in de Bernardus- en de Immanuelparochie? Er is heel wat mogelijk! De initiatieven hierboven zijn slechts zeer ten dele genomen door een pastor. Ze komen uit u, uit mensen die geloven en die bereid zijn dat geloof ook om te zetten in daden. Mensen die met elkaar in gesprek gaan en samen nieuwe vormen van kerk-zijn ontwikkelen, mensen die samen de kerk verder laten gaan. Ik ben ook zeer onder de indruk geweest van de vele vrijwilligers in de parochiecentra om klussen aan te pakken. Mensen ook die zich inzetten voor noden ver weg. En dan de vele mensen in de parochiekerncommissies, onze beheergroepen, die zorgen dat kerkgebouwen toegankelijk blijven, dat de liturgie netjes kan worden gevierd enz.

En toen kwam de lege plaats in de Peerke Dondersparochie in Tilburg op mijn pad. Ik klikte op de website van de parochie en ik las het pastorale beleidsplan: een visie, gedragen door vrijwilligers, waarin ik me enorm herken. Ik schreef geen sollicitatiebrief maar ik maakte wel kennis met een paar mensen om me nader te oriënteren. Maar twaalf kilometer fietsen en met weinig afstand tussen alle kerken, ontdekte ik. In deze compacte parochie zal ik me meer ter plekke kunnen engageren, ook omdat dit werkelijk maar een steenworpafstand van Dongen is. Een lastige beslissing was het voor mij, maar de parochie is niet van een pastor leerde een bisdom-medewerkster mij ooit. Parochianen die elkaar ontmoeten in geloof vinden samen nieuwe richting.

In de tweede week van januari mocht ik in de huiskamer van bisschop De Korte, aan de Parade in ’s-Hertogenbosch, met hem kennismaken. Het was een heel warm gesprek. Mgr. de Korte gaf me een boek van hem mee: ‘Geroepen tot hoop - bouwen aan een barmhartige kerk’. Hij zette er in: ‘In Christus verbonden - 13 januari 2021’. Dat zeg ik mijn nieuwe bisschop graag na: laten wij in Christus verbonden blijven. Dank aan u allen voor wat we met elkaar mochten delen. En tot slot: vergeet u zich niet op te geven voor de Alpha-cursus, want die is ook digitaal heel aantrekkelijk.

Peter Derks, pastoraal werker