PASTORAAL WOORD PASEN 2022

We hebben de veertigdagen en het Paasfeest net achter de rug en we zijn inmiddels beland in de paastijd, op weg naar het Pinksterfeest. Op het moment dat ik dit schrijf is de oorlog in de Oekraïne in volle gang en ik hoop van harte dat op het moment dat u dit leest er al meer tekenen zijn van vrede of tenminste het einde van het brute geweld waar de bevolking van de Oekraïne het slachtoffer van is geworden.

We leven in een tijd waarin de beperkende corona-maatregelen min of meer naadloos zijn overgegaan in de oorlog in de Oekraïne, het buurland van Polen, dat weer het buurland is van ons buurland Duitsland. Naar Lviv ( vroeger Lemberg) is het maar zo’n 1500 km. Eigenlijk praktisch voor onze deur, een dagreis met de auto. 

Op veel plaatsen lag ons leven, ons sámenleven stil. We moeten ons nu weer herpakken, van online-kopen, weer terug naar lokaal kopen, van afstand houden en in beperkte groepen elkaar zien, naar elkaar weer kunnen ontmoeten en weer gemeenschappelijk optrekken.

De afgelopen periode heeft onze samenleving ook sterk verdeeld. Nederland telde 17 miljoen virologen en epidemiologen: wel vaccineren? niet vaccineren? Het spleet onze maatschappij. Nu worden we uitgenodigd helend en verzoenend met elkaar om te gaan en weer over de grenzen heen te stappen die er in de afgelopen jaren gegroeid zijn. Dat is een positieve en noodzakelijke beweging.

Over de grenzen heen gaan, dat is echter niet altijd positief, zo zien we in de afgelopen weken op schokkende wijze. Dat is het andere, dat ons in deze dagen bezig houdt.

De geschiedenis herhaalt zich, zo lijkt het wel. Wladimir Putin, sinds (te) veel jaren de heerser over Rusland, met de entourage van een tsaar, brengt dood en verderf over vele onschuldige mensen in de Oekraïne.  

Veel regeringsleiders hebben net voor de oorlog begon als het ware gesmeekt om vrede, zittend aan zijn onvoorstelbaar lange en vooral lege tafel. Een alarmerend en vervreemdend beeld overigens die tafel van Putin. Geen tafel van breken en delen met elkaar ! Geen tafel van liefde en vriendschap ! Geen tafel waardoor mensen bij elkaar komen, in tegendeel!

Er zijn over heel de wereld ontzettend veel mensen die schreeuwen om vrede, die er ook verlangend om bidden. Er zijn veel mensen van goede wil, die demonstreren. Dat is goed. Die beweging, die positieve emotie, mag over heel de wereld gaan. Mensen en volken die elkaar de hand reiken en de vrede willen behouden. Ook zijn er Russen, die in hun onvrijheid toch hun proteststem laten klinken. Dat vraagt daar heel veel moed. Gaat het allemaal wat uithalen? We kunnen het alleen maar van harte hopen.

Diep in ons hart mogen we geloven, samen met zoveel mensen van goede wil, dat de goede Geest het uiteindelijk zal winnen.

Met paus Franciscus en de Nederlandse bisschoppen bidden wij: “Voor vrede en gerechtigheid in de Oekraïne: Dat partijen de weg van dialoog en onderhandelingen kiezen in plaats van oorlog en geweld. Dat mensenrechten steeds gerespecteerd worden, burgers beschermd worden en slachtoffers worden opgevangen. Dat met de stuwkracht van de heilige Geest onvermoeibaar gewerkt wordt aan verzoening en samenwerking in Europa.”

We zagen in de coronacrisis en nu ook in de Oekrainecrisis een enorme veerkracht ontstaan, weerbaarheid, creativiteit en flexibiliteit om de enorme uitdagingen waar we voor staan aan te kunnen. Diezelfde veerkracht zit eigenlijk ook in het liturgisch jaar verscholen.

De veertigdagentijd begon met het verblijf van Jezus in de woestijn. Daar heeft Jezus moeilijke dagen, -wij zouden nu zeggen- een crisis doorgemaakt. Hij vocht er zich doorheen en Hij ervoer: God laat mij niet in de steek. Dat gaf hem de moed en het doorzettingsvermogen om gelouterd te beginnen aan de verkondiging van de Blijde Boodschap van de nabijheid van het Rijk van God.

De vastentijd eindigde in de Goede Week. We herdachten de laatste gangen van Jezus. Hoe hij werd ingehaald in Jeruzalem door een grote volksmenigte die Hem “Hosanna!” toeriep. Veelal dezelfde mensen die op Goede Vrijdag “kruisig hem!” riepen. We stonden op Witte Donderdag stil bij het laatste avondmaal en de instelling van de Eucharistie, bron en hoogtepunt van ons geloof. We verwijlden in stilte bij de gedachtenis van de zware uren van Jezus in de Hof van Olijven.

Op paaszaterdag droegen we in een donkere kerk de Paaskaars binnen en getuigden we er van dat we mogen geloven dat de dood het einde niet is.

Dat vieren we volop in de paastijd, die we afsluiten met het Pinksterfeest als we gaan gedenken dat we zélf in de kracht van de Geest gezonden zijn om mee te werken aan een betere wereld.

Ik hoop dat de geloofsverhalen van dood en teleurstelling, van nieuw leven en opstanding, van enthousiasme en een nieuwe geest ons op weg helpen mee te bouwen aan een wereld van gerechtigheid en vrede!

Pastoor Maickel Prasing