Word pelgrim van hoop!

Je hebt als mens wel eens dingen die je bewaart. Soms van die kleine dingen die niet de schoonheidsprijs verdienen en eigenlijk van geen nut zijn. Maar je bewaart ze, omdat er een bepaald verhaal mee is verbonden, omdat er bijzondere herinneringen aan kleven die voor jou persoonlijk van grote waarde zijn. Daardoor kan een betekenisloos kleinood ineens veranderen in iets kostbaars. Zo ligt er in mijn boekenkast thuis een ruwe steen, meegenomen uit Spanje.

Het was 17 juli 1991 toen ik met een grote groep Vlaamse jongeren op internationale pelgrimsreis vertrok naar aanleiding van de 500ste geboortedag van Ignatius van Loyola, de oprichter van de jezuïetenorde. Het grote einddoel was Loyola, de geboorteplaats van Ignatius. Daar zouden we met zo’n 500 jongeren uit allerlei landen op 31 juli aansluiten bij de grote feestelijke viering ter ere van die geboortedag.

Pelgrimeren kan romantisch klinken, maar de werkelijkheid is toch wel anders. Het valt niet mee om in de hitte klimmend en dalend te lopen met een rugzak van ongeveer 12 kilo. Eenmaal op de plek van overnachting gearriveerd moest ook nog de eigen tent worden opgezet en was er corvée. Ik was geen getraind wandelaar. Na een tijdje waren er de welbekende blaren, de pijntjes hier en daar. Er waren geen luxe toiletten en douches aan het eind van de tochten, maar eenvoudig uitgehakte gaten in de grond met een zeil eromheen als toilet en teiltjes om zich te wassen. Alleen op de drie grotere verzamelpunten van alle groepen - aan de start, halverwege en aan het eind van de pelgrimstocht - was er modern sanitair voorzien. De maaltijden waren eenvoudig, sober.

Toen was er die memorabele dag, 22 juli 1991. Na een lange voettocht op een zeer warme dag in de ruige maar prachtige landstreek Navarra kwam ik met mijn groepje van twaalf pelgrims als een van de laatste aan in Santa Fe. Nauwelijks hadden we elk in een stoppelveld onze eigen tent opgezet en onze maaltijd opgehaald in de gaarkeuken of er brak in een mum van tijd een zware storm los. Het werd ineens enorm donker en het begon hard te waaien en te regenen. Met het eten in onze handen teruglopend naar onze eigen tent vlogen verschillende tenten met haringen en al door de lucht. Paniek, chaos, vernieling. Met ons eigen groepje van twaalf wisten we al snel bescherming te vinden in een nabijgelegen ruïne van een oud klooster. Nadat de kampleiding na enige tijd gelukkig alle jongeren bij elkaar had weten te verzamelen en de storm enigszins was gaan liggen, liepen we met z’n allen nog eens een paar kilometer verder, naar de dichtbij gelegen dorpskern, waar een boer zijn grote hangar met landbouwwerktuigen had leeggeruimd, zodat we daar veilig de nacht konden doorbrengen. ’s Morgens keerden we vermoeid terug naar de plaats van onheil. We hadden die avond alles in het stoppelveld moeten achterlaten. Gelukkig viel de schade voor de meesten mee. De ruwe steen waarmee ik die stormachtige avond de haringen van mijn tent had verankerd - mijn tent was als een van de weinige nog overeind gebleven - nam ik mee en ligt tot op vandaag nog steeds in mijn boekenkast, als een ankerpunt van ervaren geloof, hoop en liefde. In het leven kan het soms op een andere manier ook stormachtig zijn...

Afgelopen kerstnacht is het Heilig Jaar ingegaan met als thema ‘Pelgrims van hoop’: een uitnodiging van paus Franciscus om letterlijk en figuurlijk in beweging te komen, innerlijk op weg te gaan en onderweg zaadjes van hoop te planten. De Veertigdagentijd die weldra van start gaat, krijgt in die zin een extra lading. Elk jaar opnieuw pelgrimeren we dan naar het hoogfeest van Pasen, maar dit jaar met een extra dimensie. Vanuit de programmaraad voor ‘De Pelgrim’ hebben we - onze naam eer aandoend - een bijzonder programma kunnen samenstellen dat helpend kan zijn op de eigen pelgrimstocht.

Ik wens u, mede namens het pastoraal team, veel goede moed, volharding, verrijkende ontmoetingen en geloofsverdieping toe op uw pelgrimstocht!

Petra Mergaerts, pastoraal werker