In de ‘flow van de Geest’

Met het Pinksterfeest net achter de rug buig ik me over dit pastoraal woord. Ik zit, bij wijze van spreken, nog in de ‘flow van de Geest’. Lukt het ons om deze ‘flow’ vast te houden of om er in te blijven? Want dat vraagt nog al iets van ons. Ons hart en onze ziel moeten opengaan en aan blijven staan. Het is een constante actie, niet iets van een bepaald - kort - moment.

Tijdens de afgelopen Paastijd hebben we de vreugde van de Verrijzenis van de Heer weer zeven weken mogen ervaren. Hopelijk blijft ook deze vreugde, die we iedere zondag trouwens kunnen en mogen blijven voeden, hangen. Dat vraag ik me af en toe wel eens af: lukt het ons om een ‘blij’ moment vast te houden. Vaak zien we dat zulke momenten vluchtig zijn. Ze zijn voorbij voor we er erg in hebben. Maar negatieve zaken blijven wel (langer) hangen. Boosheid, onrust, pijn, angst... raken blijkbaar dieper ons hart dan blijdschap, vreugde of dankbaarheid. Zijn we in een negatieve wereld terechtgekomen? Of wordt negativiteit vergroot in de media?

En hoe zit dat dan in onze Kerk, een Kerk die in ‘verandering’ is zonder haar missie, haar boodschap overboord te gooien? In een Kerk, een geloofsgemeenschap hebben we elkaar nodig, ieder talent op de juiste plaats, geïnspireerd door die man uit Nazareth: Jezus de Verrezen Heer. Hij gaf en geeft ons vandaag de dag nog steeds richting. Hij trok rond en waar Hij ook kwam stroomden de mensen toe om naar Hem te komen luisteren. Maar na de Hemelvaart van de Heer was het aan de apostelen. En toen zat er even ‘de klad in’, zo leek het toch. Want ze bleven verweesd achter: ‘Wat nu? Hoe moeten we verder?’ De vreugde om de Verrijzenis van de Heer bleek weg te zijn.

Maar dan ... dan komt die beloofde heilige Geest! U kent dat verhaal uit de Handelingen van de Apostelen wel (Handelingen 2, 1-11), over dat ‘gedruis dat uit de hemel kwam en dat verschijnsel dat op vuur geleek en zich in tongen op ieder van hen neerzette. Iedereen begon te spreken in de taal die de Geest hen ingaf. Ze spraken ieder in hun eigen taal van Gods grote daden.’ Al van kinds af aan spreekt deze lezing me erg aan. Het is deze lezing die me in die ‘Pinksterflow brengt’. Voor mijn gevoel moet het ook zo gaan: spreken op onze eigen manier, in onze eigen taal, met onze eigen mogelijkheden over Gods grote daden. Het is die ‘flow’, die vervoering, die voldoening, dat geluk die ik iedereen van harte toewens om te ervaren, maar ook de concentratie, de focus en de toewijding die het nodig heeft om deze ‘flow’ te kunnen vasthouden.

We zien het in onze eigen omgeving, in onze dorpen, in ons land, ja zelfs in de wereld, dat het moeilijk is om de Geest van God te blijven vasthouden. Soms lijkt het alsof die er even tussenuit is. Maar is dat wel zo? Of zijn het die momenten dat we ons eigen ‘ik’ boven het ‘wij’ plaatsen, wanneer het lijkt dat die goede Geest even weg is? Petrus, de onbetwiste leider van de jonge Kerk, legde bij de problemen die ze ervoeren zijn wil niet op, nee, hij pleegde overleg (Handelingen 1, 15-17.20-26). Aan het begin al waren ze in hun ‘missie’ dus ‘synodaal, luisterend naar elkaar’ op weg. De apostelen wilden dus enkel en alleen de weg van Jezus gaan. En dat was en is nog steeds de bedoeling: samen de weg gaan in Jezus’ Geest. Maar dan moeten we wel het enthousiasme blijven vasthouden. Dan moeten we dat vuur van het begin brandend houden.

We gaan stilletjes aan richting het einde van het werkjaar, en het schooljaar. Er komt een tijd aan van ontspanning (die er zeker mag zijn). Heel veel zaken gaan op een lager pitje. Maar zie dan dat het Pinkstervuur minstens een ‘waakvlammetje’ blijft, dat op het nodige moment weer kan ontvlammen.

Ik wens ons allemaal een goede en mooie zomerperiode toe.

Bas Van Haeren, projectmedewerker