Tot zegen zijn

‘De beste wensen!’ Hoe vaak hebt u het aan het begin van dit nieuwe jaar gezegd? Welgemeend of uit gewoonte, zonder erbij na te denken, omdat het zo hoort? ‘De beste wensen’, is dat ‘het beste gewenst, dat het je goed mag gaan in de maanden die voor je liggen’? Of ‘dat je eigen beste wensen maar mogen uitkomen, de wensen voor je hoogst individuele zelf’? Of het beste voor ons, ‘het volk’ dat zich in november met de verkiezingen heeft uitgesproken dat het in ons land anders moet, beter...? Dat ‘volk’ dat heeft laten merken dat het uitverkoren is om gestalte te geven aan een andere samenleving, waarin wij-zij weer de boventoon mag voeren, waarin de ogen worden gesloten voor de problemen waarmee mensen wereldwijd worden geconfronteerd, waarin zorgen om de schepping en de mensheid worden genegeerd en zelfs ontkend, als niet bestaand, als waanideeën? Dat ‘volk’ dat zich wil laten voorgaan door leiders die omwille van ‘het pluche’, de macht, van het ene op het andere moment, zonder blikken of blozen de scherpe kantjes van hun overtuigingen in de ijskast zetten. Maar een ijskast dient om te conserveren, goed te houden, te bewaren. Wat erin zit kan er op ieder moment weer worden uitgehaald, klaar voor gebruik. Dit ‘volk’, het krijgt waar het om heeft gevraagd: een eigen god, eigen profeten, een eigen redder...

En die andere Redder, geboren uit ‘de gezegende onder de vrouwen’, geboren in een krotwoning, die heeft laten zien dat God een andere wereld voor ogen staat, een Koninkrijk van vrede, waarin gerechtigheid en rechtvaardigheid leidend zijn? Die Redder, de Gezalfde, heeft zijn boodschap met zijn leven moeten bekopen om tegelijkertijd een leven voor de eeuwigheid te verwerven, in het vertrouwen dat Zijn leven niet voor niets is geweest. Die Leidsman zou in onze dagen met lede ogen moeten aanzien dat mensen nog steeds worden verdrukt, verjaagd, misbruikt, dat de schepping steeds meer wordt verkwanseld, dat zijn Goede Boodschap in een doos op zolder wordt gezet. Niet meer aan denken. Het zijn enkel nog de kleine dingen die ’t doen, die nog iets van Zijn licht laten schijnen. Het zijn de kleine mensen die in weer en wind volhouden, die de handen uit de mouwen steken voor een ander, die blijven geloven en hopen, wellicht tegen beter weten in, die zich blijven uitspreken, zolang het nog kan.

In de Bijbel, dat grote verhalenboek, dat levensboek, is voortdurend sprake van mensen die door de Eeuwige op weg worden gestuurd, weg uit het bekende, het vertrouwde, het ‘eigene’; van mensen die op weg zijn gegaan naar een door de Ene beloofd ‘land van melk en honing’; van mensen die dat land alleen maar van verre mogen zien, maar niet opgeven en blijven geloven in de belofte dat volgende generaties er mogen binnengaan. Het zijn gewone mensen, die zich onderweg regelmatig afvragen of ze nog wel op de goede weg gaan, in de juiste richting, die op de knieën gaan als ze een verkeerde afslag hebben genomen. En God, ‘Ik-ben-er’ is zijn Naam, zegt telkenmale: ‘Hier is mijn hand, Ik leid je voort. Mijn zegen heb je. Zegen jij op jouw beurt wie met je op weg zijn, wie met je willen optrekken, en vergeet niet wie achteraan komen.’

Als pelgrims van alle tijden zijn we nog steeds onderweg. We bereiden ons voor op het feest van de Verrijzenis: veertig dagen ‘door de woestijn naar een beloofd land’, een tijd van bezinning op de weg die we kunnen gaan, die we willen gaan. Een tijd om elkaar eens te meer tot zegen te zijn, niet met ‘de beste wensen’, maar met deze ene wens: “Moge de HEER u zegenen en u beschermen, moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn, moge de HEER u zijn gelaat toewenden en u vrede geven”. (Numeri 6, 24-26; NBV21) Dan zal de HEER zegenen wie zijn zegenrijke Naam uitspreekt en er naar handelt, nu en altijd, over alle grenzen heen.

Eric Roovers, teamassistent