Er is iets te kiezen

Je zou er moedeloos van worden, van al die berichten rondom corona. En het duurt al zo lang! Een oudere, een vrouw zonder kinderen en met weinig familie, vertelde mij: ‘Ik voel me zo eenzaam; dit is zo verschrikkelijk’. Ik vroeg haar of ze nog mensen kon bellen. Ja, dat kon ze wel. En ze werd zelf ook gebeld. ‘Maar dan nog’, zei ze, ‘het is hier zo stil, zo stil... Elke dag is hetzelfde. Je kunt nergens meer naar toe. En waar ik kom, houden mensen ook nog eens afstand. Mensen zijn bang. Wat een ellende!’ 

Beste mensen, is er nog iets te kiezen of maakt corona ons leven totaal onleefbaar? We kennen het verhaal van die storm op het meer. Jezus is moe. Hij vaart mee met zijn leerlingen op het meer. Dan begint het te stormen. Maar Jezus slaapt gewoon door. Zijn leerlingen maken Hem wakker. Dan zegt Jezus: ‘Stil’, en de storm gaat liggen. Jezus heeft geleerd om niet in paniek te raken. Hij blijft rust zoeken en vrede: dieper in zichzelf. Geen storm kan Hem meer beheersen. Niet tegen alle golven in surft Jezus, vaart Jezus over het meer, maar over de golven van de storm heen laat Hij zich meenemen terwijl Hij zijn innerlijke rust bewaart. Er is Iets dat veel groter is dan alle stormen. God, zo diep verborgen in iedere mens. 

Over dat heel dicht bij jezelf blijven gaat ook het boek ‘De keuze’. Edith Eger schreef dit werk in haar negentigste levensjaar. Als zestienjarig meisje werd ze in 1944 naar het concentratiekamp Auschwitz gedeporteerd. Haar ouders werden direct naar de gaskamers gestuurd, maar Edith overleefde, samen met haar zus, alle ontberingen. En die waren gruwelijk! Later leerde ze van Viktor Frankl, een overlevende van Auschwitz die psychiater was geworden, dat alles van iemand kan worden afgenomen behalve één ding: de laatste van de menselijke vrijheden. Iemand kan in alle gegeven omstandigheden kiezen welke houding hij aanneemt. Juist vanuit die instelling had Edith zelf Auschwitz weten te overleven, en de ontgoochelingen na het kamp. 

Ook wij kunnen kiezen vanuit welke houding we omgaan met onze tegenslagen. We kunnen oefenen om steeds vaker terug te keren naar de goddelijke Aanwezigheid in de stilte van ons hart. We kunnen oefenen om liefdevolle vriendelijkheid uit te stralen, en compassie. Zelf put ik ook kracht uit de aanwezigheid van dierbare overledenen die leven in Gods licht. Ze leven ook in ons, als licht van Gods licht. ‘Niet hoog en breed van ons vandaan maar zo menselijk in ons midden’, kunnen we onze gestorvenen ervaren. Corona maakt veel slachtoffers: mensen die het lichamelijk treft, en mensen die hun perspectieven geweld aangedaan zien worden. Laten we daar alle aandacht aan geven. Maar zou het ook een tijd kunnen worden waarin we zelf van binnenuit gaan ontdekken wat werkelijk van waarde is, en opnieuw gaan leven vanuit waarden die er werkelijk toe doen?

 Peter Derks, pastoraal werker