Synode over het gezin van start

De synode over het gezin is van start gegaan in Rome. Drie weken lang gaan bis­schop­pen, verte­gen­woor­di­gers van andere kerken, experts en speciaal geno­dig­den zich buigen over het thema ‘De roe­ping en de missie van het gezin in de Kerk en in de wereld van vandaag’.

Voor paus Fran­cis­cus zat er amper een week tijd tussen zijn terug­komst van de Wereld­ge­zins­da­gen in de Verenigde Staten en de start van deze Synode over het Gezin. In de diverse toe­spra­ken aan het begin hebben zowel de paus zelf als degenen die verant­woor­de­lijk zijn voor de gang van zaken tij­dens de Synode uitdruk­kelijk aange­ge­ven dat het gaat om pas­to­rale vraag­stukken en niet om het eventueel aanpassen van de leer van de Kerk. Wel voelt  de Kerk zich ge­roe­pen juist ook al degenen bij te staan die gekwetst zijn of struikelen op hun weg met Christus.

Paus Fran­cis­cus bij aan­vang van de gezins­synode

In de media en allerlei – ook ker­ke­lijke – kringen hebben afgelopen maan­den velen zich geroerd om aan te geven dat de Synode ofwel moet vast­hou­den aan de leer ofwel dat er nu ver­an­de­ringen op komst zou­den zijn. In de homilie tij­dens de ope­ningsmis op zon­dag 4 ok­to­ber zei de paus o.a., refererend aan de tijd waarin we leven:

“In deze extreem moei­lijke sociale en echte­lijke context is de Kerk ge­roe­pen haar missie in trouw, waar­heid en liefde uit te voeren. Haar missie uit te dragen, trouw aan haar Meester als een stem die roept in de woes­tijn, door het verde­digen van trouwe liefde en het aan­moe­di­gen van de vele ge­zin­nen die het huwe­lijksleven als een erva­ring beleven die Gods liefde open­baart; door het verde­digen van de waar­dig­heid van het leven, van elk leven; door het verde­digen van de een­heid en onont­bind­baar­heid van de huwe­lijks­band als teken van Gods genade en het vermogen van de men­se­lijke persoon om serieus lief te hebben.

Haar missie in waar­heid uit te dragen, die niet veran­derd door voor­bij­gaande grillen of populaire meningen. De waar­heid die in­di­vi­duen en de mens­heid als geheel beschermt voor de verlei­ding van ego­centrisme en voor het ver­an­de­ren van vrucht­ba­re liefde in steriel egoïsme, trouwe een­heid in tij­de­lijke verbinte­nissen. “Zonder waar­heid glijdt de liefde af in senti­men­ta­liteit. Ze wordt een leeg omhulsel, dat men naar believen kan vullen. Dat is het nood­lot­tige gevaar voor de liefde in een cultuur zon­der waar­heid” (Bene­dic­tus XVI, Caritas in Veritate, 3).

Haar missie in liefde uit te voeren, niet met een wijzend vin­gertje anderen oor­de­len, maar – trouw aan haar aard als moe­der – zich bewust zijn van haar taak gekwetste koppels op te zoeken en te ver­zorgen met het olie van accep­ta­tie en barm­har­tig­heid; een “veldhospi­taal” te zijn met de deuren wijd open voor wie er ook aanklopt op zoek naar hulp en steun; met ware liefde naar anderen toe te komen, op te trekken met onze mede­mannen en -vrouwen die lij­den, hen op te nemen en te lei­den naar de bron van verlos­sing. (…)

Ik weet nog dat de heilige Johannes Paulus II zei: “Dwalingen en het kwaad moeten altijd wor­den ver­oor­deeld en bestre­den; maar de mens die faalt of dwaalt moet wor­den begrepen en geliefd zijn… we moeten onze tijd lief­heb­ben en de mens van onze tij­den helpen” (Johannes Paulus II, Toespraak voor de Leden van de Ita­li­aanse Katho­lie­ke Actie, 30 de­cem­ber 1978). De Kerk moet deze personen opzoeken, verwel­ko­men en ver­ge­zel­len, want een Kerk met gesloten deuren verraadt zich­zelf en haar taak, en wordt in plaats van een brug, een weg­ver­sper­ring: “Want Hij die heiligt en zij die geheiligd wor­den hebben allen één Oorsprong; daarom schrikt Hij er ook niet voor terug om hen zijn broe­ders te noemen” (Heb. 2:11).”

(werk­ver­ta­ling van Marc de Vries op incaelo.wordpress.com )

Kar­di­naal Eijk

Namens de Neder­landse Bis­schop­pen­confe­rentie is kar­di­naal Eijk af­ge­vaar­digd om deel te nemen aan deze synode. Ook is er een echtpaar uit Neder­land als gast aanwe­zig.