Onderweg zijn….’

Op weg door het leven

Niet alleen in de vakantietijd, maar ook door het jaar heen, zijn mensen onderweg, naar het werk, naar familie, naar vrienden. Wat zouden wij, mensen, zijn als we mensen waren zonder weg. Al van oudsher baant de mens zich wegen, door de woestijn van oase naar oase, zoekend naar een overgang op de bergpas of naar doorwaadbare plaatsen in de rivier. De weg nodigt uit om op pad te gaan. Ook in figuurlijke zijn we op weg. Vanaf de geboorte zijn we onderweg, op weg door het leven, een weg die ten einde loopt bij het sterven. Op onze levensreis maken we van alles mee, van pech tot geluk, van diepte- tot hoogtepunten, of raken we de weg kwijt en zijn we op zoek naar richtingwijzers.

Op weg naar Jeruzalem

Ook in Jezus’ leven is er vaak sprake van een weg, van op reis gaan, van Nazareth naar Jeruzalem, onderweg trekkend door Galilea. Soms stuurt Hij zijn leerlingen op pad. Niet zomaar, maar om te getuigen van het evangelie dat mensen de weg wijst, met als voornaamste richtingwijzers: heb elkaar lief, weet dat God met je meegaat, vergeef elkaar en schep steeds weer nieuwe kansen, deel van je rijkdom met hen die niets hebben, wees trouw aan degenen die je lief zijn.

Op weg naar een pleisterplaats

De laatste jaren gaan steeds meer mensen op een bijzondere wijze op weg, op pelgrimstocht. Ze gaan te voet of op de fiets naar Santiago de Compostella in Noord-Spanje of naar Assisi in Italië. En dichterbij kennen we de Bernardustocht, eind augustus. Een pelgrimage is je leven lopen in het klein. Er komen vragen op als: hoe ben ik gevaren, waar ga ik naar toe, wat heb ik bereikt, wat heb ik gemist? Je komt je jezelf tegen. Wie op weg gaat weet ook dat er pleisterplaatsen nodig zijn om even op adem te komen. Kunnen we dat als kerk zijn voor mensen onderweg, met een aandachtig oor, een helpende hand of een zegenend gebaar op vreugdevolle en moeilijke momenten, maar ook met een boodschap van liefde en vrede?

Op weg naar Oosterhout

Bijna zes jaar lang heb ik me als diaken ingezet om in de Bernardusparochie mee te werken aan een gastvrije pleisterplaats, waar even een onderbreking mag zijn van de dingen van alledag. Ik ga weer verder om dichter bij huis, in de Catharinaparochie in Oosterhout, te gaan werken en te getuigen van dat goede nieuws, dat we God en elkaar mogen liefhebben. Wat blijft is de herinnering aan de warme contacten en ontroerende momenten.

Het was goed zo. Het ga u goed.

Diaken Peter Hoefnagels